Opis
Nie ma prostych recept na poprawę szans życiowych osób niepełnosprawnych. Edukacja bez wątpienia powoduje, że szanse na integrację społeczną niepełnosprawnych niepomiernie rosną. Nie każdy rodzaj edukacji jest jednak efektywnie przekuwany w kapitał osobisty ludzi. W praktyce przepustkę do osiągania sukcesu i zapewnienia sobie trwałej pozycji społecznej daje przede wszystkim wykształcenie wyższe. Konsekwencją tej obserwacji jest pytanie, czy osoby niepełnosprawne w Polsce mają pełny dostęp do studiów wyższych i czy mogą bez ograniczeń korzystać z oferty edukacyjnej uczelni. Potoczne obserwacje pozwalają na sformułowanie przypuszczenia, iż jest z tym nie najlepiej, studiujące osoby niepełnosprawne wciąż są raczej wyjątkiem niż normą. Imperatywy: społeczny (realizacja równości praw i zapobieganie dyskryminacji) i ekonomiczny (włączenie do aktywności gospodarczej, wzrost produktywności społecznej), które nakazują umożliwiać studiowanie niepełnosprawnym, napotykają bariery spowodowane zaniedbaniami w tworzeniu odpowiednich warunków technicznych i organizacyjnych, a także z wynikającym z uprzedzeń i stereotypów oporem społecznym wobec ich obecności w życiu codziennym instytucji nastawionych na obsługę sprawnej większości. Uczelnie wyższe nie są wolne od tych negatywnych zjawisk, ale ze względu na swój szczególny status mają powinność realizowania najwyższych cywilizacyjnych standardów postępowania wobec każdego, kto wyraża wolę i gotowość zdobywania wykształcenia. Wychodząc z tych przesłanek zespół socjologów z Wydziału Humanistycznego Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie zainicjował badania porównawcze nad warunkami i przebiegiem studiowania w uczelni wyższej przez osoby niepełnosprawne. Część ich dorobku skonfrontowanego z doświadczeniami innych uczelni wyższych w Polsce zawiera niniejsza książka.
