Opis
(…) tożsamość polskich kobiet możemy postrzegać jako konglomerat niekiedy sprzecznych cech; jako ruchomą układankę różnorodnych elementów; jako „tożsamość puzzlową”, w której znajduje się również miejsce, na przykład, na obniżenie prestiżu wzoru Matki-Polki na rzecz kobiety asertywnej. Dzieje się tak dlatego, ze temu „postmodernistycznemu tyglowi tożsamości” towarzyszy stabilna treść oczekiwań skierowanych pod adresem kobiet i częściowo przez nie akceptowanych.
Tak wiec tożsamość kobiet „uwieziona” w familiocentrycznym indywidualizmie, „zawieszona” miedzy nieodpłatna praca w gospodarstwie domowym a „szklanym sufitem” jest wyłącznie efektem osobistych rozstrzygnięć, ponieważ nie ma szans na wsparcie, którym mogłoby być zaistnienie tożsamości grupowej kobiet.
(z Podsumowania)
