Opis
Feliks Koneczny urodził się w Krakowie, 1 listopada 1862 roku. Uczęszczał do Gimnazjum św. Anny (dziś liceum Bartłomieja Nowodworskiego), a w roku 1883 wstąpił na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego. W pięć lat później przedstawił Radzie Wydziału pracę doktorską pt. Najdawniejsze stosunki Inflant z Polską do r. 1393. Jakiś czas potem wyjechał do Włoch, gdzie wraz z rówieśnikami badał – udostępnione po raz pierwszy zagranicznym historykom – archiwa watykańskie. Po powrocie z Włoch pracował kolejno w Akademii Umiejętności i w Bibliotece Jagiellońskiej. Współdziałał z Towarzystwem Szkoły Ludowej, dla którego przygotowywał popularne podręczniki do nauki historii. Był współtwórcą działającego od roku 1901 w Krakowie Klubu Słowiańskiego, a w latach 1905–1914 redagował organ klubu – poczytny miesięcznik „Świat Słowiański”.
W roku 1919 przeniósł się do Wilna, gdzie został najpierw zastępcą profesora, a w maju 1920 roku, po habilitacji na podstawie pracy Dzieje Rosji do r. 1449 – profesorem Uniwersytetu Stefana Batorego. W czerwcu 1922 roku otrzymał profesurę zwyczajną i Katedrę Historii Europy Wschodniej.
Mając temperament publicysty, Koneczny stale współpracował z szeregiem czasopism: od fachowych, specjalistycznych po codzienne. Po przejściu na emeryturę w roku 1929 wrócił do Krakowa i zamieszkał na wzgórzu Salwatorskim. Po wojnie zgłosił się na uniwersytet, ale nie znaleziono dlań „odpowiedniego zajęcia”, do końca zamieszczał artykuły w rozmaitych periodykach, których jeszcze nie zamknęła nowa władza. Jednocześnie intensywnie pracował nad poszczególnymi tomami szeroko zakrojonej syntezy historycznej, której zarys dał w wydanej jeszcze przed wojną, w roku 1935 książce O wielości cywilizacyj. Zmarł 10 lutego 1949 roku.
