Opis
W przedstawionej pracy został ukazany pewien znaczący fragment dziejów nowożytnej metafizyki obejmujący proces transformacji metafizyki w ontologię. Przebiegał on w czterech głównych fazach, które mają swoje specyficzne założenia, logikę i dynamikę. Jak się zdaje, naczelnym elementem, w kontekście którego zachodziła przemiana rozumienia przedmiotu metafizyki i samego statusu tejże nauki, było rozumienie wewnętrznej architektoniki bytu w postaci relacji istnienia i istoty, ze szczególnym uwzględnieniem natury i pozycji samej istoty. Dzieje nowożytnej metafizyki na Kontynencie przełomu XVII i XVIII wieku oznaczały proces esencjalizacji bytu, tj. jego redukcję do wymiaru struktur istoty. Natomiast dokonująca się w tym samym czasie na Wyspach Brytyjskich dekonstrukcja struktur istotowych, jaka miała miejsce w brytyjskim empiryzmie, oznaczała koniec tej metafizyki.
